Smutek Różnicy by VolfesWhiter on DA

Reena

Bardzo, bardzo smutne opowiadanie :< ja się na tym rozbeczałam :<

Wyrzec się zwierzaka? Ale przecież powiedziałaś mu, że każda istota ma duszę... Każda istota poza mną...?

Co się stało z wczesnymi rankami, kiedy skakałem na twoje łóżko i całowałem ci twarz dopóki nie obudziłaś się ze śmiechem? Teraz tylko wywrzaskujesz przekleństwa prosto w moje futrzaste uszka! Nawet kiedy na moim pyszczku ukazało się poczucie winy, ty wciąż wskazywałaś drzwi sypialni.

Co się stało z nami, żyjącymi we dwoje, nami, najlepszymi przyjaciółmi, których zwałaś "samotnymi"? Znalazłaś chłopaka, takiego, który "kocha" psy. Czy kiedykolwiek pomyślałaś, co on robi, kiedy ciebie nie ma w domu? To znęcanie się, które pozostawia małe blizny? Powiedział ci, że byłem niezdarny, a ty, nawet kiedy wiedziałaś, że nie byłem, uwierzyłaś mu.

Niektórzy mówią, że myślałaś sercem, zakochując się w tym chłopaku. Ja wiem, że na pewno nie, od kiedy zostawiłaś mnie dla niego. Tyle razem przeszliśmy, a ty odtrąciłaś wspomnienia tylko dlatego, że jestem z innego gatunku?

Myślałem, że dla mnie to zniesiesz, myślałem, że sobie o mnie przypomnisz. Zamiast tego odeszłaś z nim i adoptowałaś szczeniaka, takiego o połowę młodszego ode mnie. Oboje byliście tak radośni i podekscytowani i po pewnym czasie też go pokochałem. Ale kiedy już pokochałem tego nowego psiaka, odkryłem, że go także nie znoszę. Ta psinka zwróciła na siebie całą twoją uwagę i miłość, które kiedyś otrzymywałam, kradnąc mi wszystko.

Nie mogłem się zmusić, by ją winić, była urocza i nawet nie zauważyła, że odwróciła twoją uwagę ode mnie. Nigdy nie mogłem się zmusić, by nienawidzić jakiegokolwiek żywego stworzenia, tak samo jak wierzyłem, że ty nigdy o mnie nie zapomnisz.

Dlaczego znalazłaś innego przyjaciela, myślałem że byłem dla ciebie kimś szczególnym. Czy to znaczy, że już nie wystarczę? Psinka gryzie mnie dość mocno, czasem nawet tak, że krwawię. Mimo to ty zdajesz się nie zauważać, podczas gdy dorastasz i zajmujesz się tylko swoim chłopakiem i szczeniakiem. Co się stało z choćby odrobiną uwagi poświęcaną mi?

Wiem, że proszę o wiele, ale wszystko, czego chcę, to powód. Chciałbym wiedzieć, co zrobiłem źle, żebym może mógł to naprawić i żeby wszystko wróciło do stanu, w jakim było wcześniej. Naprawdę chciałbym teraz, żeby to wszystko wróciło.

Podczas gdy dorastałaś, ja miałem nadzieję, że może w końcu sobie przypomnisz, że nie dałem sobie z tobą spokoju, ale teraz rozumiem, że ty już dałaś sobie spokój ze mną. Zdaję sobie z tego sprawę, gdy tylko znajdujemy się w samochodzie. Wiedziałem, że to się zdarzy, ale zawsze odpychałem od siebie tę myśl. Nie rozumiem, przecież mam tylko sześć lat...

Widzę go, budynek jest blisko. Próbuję zapamiętać ten ostatni moment z tobą, podczas gdy schronisko dla zwierząt zatrzymuje się idealnie obok twojego samochodu. Wyłączasz silnik, a ja skomlę błagalnie. Mimo to otwierasz drzwi, żeby mnie wyciągnąć. Moja głowa krzyczy: "Nie, mamusiu, nie! Proszę, bądź znów normalna, ja wciąż bardzo cię kocham!"

Bierzesz mnie na smycz i ciągniesz mnie do budynku, a ja ryję pazurami w cemencie. Krzyczysz na mnie pierwszy raz w tej chwili, która zdaje się wiecznością, to nie jest uwaga, której chciałem. Popuszczam uścisk i pozwalam ci mnie za sobą ciągnąć. Muszę ci wierzyć, mam tylko nadzieję, że nie masz zamiaru uczynić tego, czego boję się najbardziej.

Kierujesz mnie do biurka, za którym stoją ludzie w długich białych fartuchach. Nagle chcę być z powrotem w domu albo przynajmniej w samochodzie, wszędzie, tylko nie tu! Wszędzie tylko nie tu!

Pani za biurkiem daje ci znak, a ty prowadzisz mnie ku niej. Mruczysz coś w tych swoich ludzkich słowach, wciąż tak dla mnie obcych. Chciałbym wiedzieć, co mówisz, chciałbym wiedzieć, że z tobą zostanę.

Kobieta wychodzi zza biurka i bierze od ciebie smycz. "Jaka szkoda" - szepcze do ciebie. Skomlę, spoglądając w twoje oczy ostatni raz. Zapamiętuję każdy detal twojej twarzy i zdaję sobie sprawę, że płaczesz. Kryształowe krople łez spływają delikatnie po twoich policzkach. Jedna ląduje mi na nosie. "Dlaczego to robisz...? Dlaczego płaczesz? - skomlę łagodnie.

Odwracasz się, by podążyć za kobietą, która teraz trzyma smycz. W jakiś dziwny sposób czuję się trochę zrelaksowany wiedząc, że wciąż jesteś obok. Twój płacz zmienia się w ciche, ledwo słyszalne łkanie. Czy myślisz o tych samych wspomnieniach, o których myślałem ja każdego dnia?

Prowadzą nas do małego pomieszczenia, duży metalowy stół opiera się o jedną ze ścian, a parę krzeseł stoi naprzeciwko. Drzwi się za nami zamykają. Nagle doznaję strasznego uczucia klaustrofobii i obezwładnia mnie przerażenia. Pochylasz się obok mnie, głaszcząc mnie bez końca. Czy widzisz, jak się boję? Czy widzisz moje myśli?

Pani zdejmuje moją smycz, kładzie ją na stole i opuszcza pokój przez inne drzwi. Spoglądam na ciebie, jesteś tak blisko. Wpatrujesz się w moje oczy, a ja wpatruję się w twoje. Właśnie zdaję sobie sprawę, że drżę jak torebka na wietrze, co takiego zrobiłem, że na to zasłużyłem?

Kiedy kobieta wraca, trzyma coś błyszczącego i spiczastego. Zbliżasz się i mnie przytulasz, staje się wreszcie coś, na co czekałem tak długo... Czuję, że jesteś cieplejsza niż ja i że drżysz, ale tylko troszkę. Teraz wyraźnie słyszę twój szloch, a on niewątpliwie łamie mi serce.

Skomlę najciszej jak potrafię, ale to tylko sprawia, że bardziej płaczesz. Czy to ostatni raz, gdy cię widzę? Czy wciąż mnie kochasz? Tak bardzo chciałbym teraz wiedzieć o tobie wszystko, wszystko o tym, co się stało. Słyszę, że kobieta się zbliża, ale po prostu to ignoruję. Chcę na zawsze zapamiętać ten moment, moment, w którym wreszcie znowu mnie kochasz.

Nagle czuję ukłucie w prawej łapie. Co to? Co dziwne, czuję się bardzo potężny, jakbym mógł zrobić wszystko. To osobliwe uczucie pędzi przez moje ciało, gwałtownie płynąc. Nie trzęsę się już, ledwo mogę się ruszyć. Wszystko, co teraz czuję, to mrowiący ból w piersi. Mamusiu, co się dzieje?

Zdaje się, że wszystko staje się w jednej chwili, mrowiący ból przeradza się w palące uczucie, czuję, że coś w piersi mnie boli. Całym sercem pragnę zobaczyć twoją twarz jeszcze jeden, ostatni raz, ale nie mogę obrócić głowy. Nie mogę wydać z siebie dźwięku, nie czuję nic poza twoimi ramionami, które mocno przyciskają mnie do ciebie. Cały mój strach zdaje się topnieć, cały smutek odsuwa się w cień. Wszystko zmienia się w nic i wszystko odpływa w dal, aż widzę tylko biel. Tracę czucie, tracę wszystko. Wszystko poza moim pierwszym widokiem, pierwszym wspomnieniem twojej twarzy, błyszczącej uśmiechem, którego nigdy nie mógłbym zapomnieć, cokolwiek by się działo. Czuję, jak miłość wycieka z mego serca, aż nie czuję już w ogóle serca. Tak bardzo cię kocham - to wszystko, o czym mogę myśleć.

[link widoczny dla zalogowanych]

Emily

Mnie to nie ruszyło O.o Być może dla tego że nie lubię psów ^ ^

Reena

ja tam się rozbeczę nad każdym zwierzakiem.. xD

Patrix

Jezu to jest mocne chyba rozwali każdego twardziela Sad

po prostu smutne Sad

Emily

Czyli jestem super twardziel bo sie nie poryczałam xd

Zuzu

Ja też jakoś sobie nie popłakałem.
Tak zawsze jest ...
Jak dziewczynka chcę pieska .

Emily

Ja kiedyś persa [rasa kota] znalazłam za przystankiem.

Reena

żywy czy martwy? xd

Emily

Żywy ^ ^ Potem go miałam przez 3 lata i nagle zdechł O.o

Reena

biidaczek/ka :<<

Emily

Biedaczka * ^-^

Patrix

Emily! do tego :Czyli jestem super twardziel bo sie nie poryczałam xp.

Potrafisz zepsuć każdą dobrą chwile xP

Emily

Dzięki za komplementy, ale musisz być płaczek skoro się poryczałeś. Myślałam że faceci są męscy xP

Reena

mi tam nie przeszkadza że się facetowi zrobi smutno, no przesadą jednak by było gdyby ryczał jak dziecko xD
Meężczyzna wyrażający swoje uczucia jest moim zdaniem lepszy od zgorzkniałego "twardziela" O.o